Muldalen i sikte. 13 svinger og 370 meter over havet.
Vel oppe møtte vi denne kjekke karen. Titus på 10 måneder fra Skjåk. (Morsomt at han er navnebror med min bestefar, - fra Skjåk)
I ett av hovedhusene var eigeren til Titus. Han inviterte oss inn og fortalte masse om den spennende historien til Muldalen.
Her er litt fakta:
Muldalsfossen er ein av dei høgste fossane i landet med eit fritt fall på nesten 200 meter. Men på grunn av vasskraftutbygging på slutten av 1950 talet og framover har vassmengda i fossen minka mykje.
Turen opp til fossen, som ligg mellom tunnelane til Tafjord, går etter god turveg som vart opparbeidd på slutten av 1800-talet. Vegen slyngjer seg i 13 svingar om lag 2 km oppetter bratte lia, som for øvrig er eit naturreservat for edellauvskog. Turen opp tek om lag 1 time.
Vel oppe flatar landskapet ut, og her ligg to fråflytta gardsbruk med store våningshus og løer som er plassert fram på kanten til den hengande dalen Muldal.
For å sjå fossen i skikkeleg panorama må ein følgje turvegen som går mellom husa og ned langs ein sti på andre sida av der ein kom opp. Her vil ein kome til eit utsiktspunkt med rekkverk som også vart etablert rundt 1890.
Frå Muldal har ein eit godt utgangspunkt for vidare ferdsel innover i fjellet på godt merka stiar.
Om vinteren med lange kuldeperiodar er fossen eit ynda objekt for fosseklatring (isklatring) for erfarne isklatrarar.
Muldal er også kjent fra historien der jordmor Jensine en januardag i 1886 la ut på en strabasiøs ferd fra Eidsdal til Muldal for å redde en mor og hennes ufødte barn. Selv om ho var nær ved å gi opp flere ganger, kom ho frem og fikk reddet mor og barn, forteller historien. Det er en lang tur på 3 mil over flere fjell og skar. Dagens jordmormarsj skal minne hendingen, men til forskjell for Jensine, så er den kortet betraktelig ned og gjennomføres på sommeren i staden for på vinteren.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar